Bo wizytówki...

W pomieszczeniu informacji turystycznej w Hajnówce. Przy blacie szerokiego biurka stało starsze małżeństwo. Obydwoje około 60-ki, ubrani w zimowe ubrania. Z przodu kobieta: spod czarnej czapki z okrągłym denkiem wystawały farbowane na czarno włosy. Chyba coś kupili. Już zbierali się do odejścia kiedy przeszedłem obok, aby ustawić się za nimi w kolejce po informację. Za biurkiem stała sympatycznie uśmiechająca się młoda dziewczyna. Już ustawili się frontem do drzwi, gdy starszy pan zawadził rękawem o wystające z koszyczka wizytówki. Później rozpoznałem, że były to karty różnych instytucji turystycznych. W efekcie chyba spadło coś z biurka, nie zwróciłem jednak na to uwagi. Mężczyzna pochylił się i podnosił rzeczy przez chwilę. Kiedy to robił przykuł moją uwagę komentarz kobiety. - No tak, zawsze musisz coś zepsuć - wypaliła kobieta. Było to tak stereotypowe stwierdzenie, że uśmiechnąłem się do starszej pani. Mój uśmiech odebrała jak zwycięzca swój wieniec. Byłem wściekły. Nie o to mi chodziło przecież. Uśmiechałem się, bo znalazłem potwierdzenie dla obserwacji Ryszardy Sochy opisanych w artykule “Ostre obcasy” zamieszczonym w bożonarodzeniowej Polityce. Kiedy kobieta zaśmiała się patrząc mi prosto w oczy, mężczyzna zabierał się do wyjścia. Kontem oka widziałem go odwróconego tyłem, nie widziałem twarzy. Nie usłyszałem jego głosu.

Memento dla Piasków

Ogłoszenie z tablicy. Nic dodać nic ująć na temat najbliższej przyszłości obecnych mieszkańców Piasków. Smutne, i niestety prawdziwe.

Ulgowo?

Na Dworcu Centralnym w Warszawie, na peronie pierwszym zatrzymują się obok mnie trzy osoby. Młodzi mężczyźni, dwaj około 20-ki, jeden starszy, może tuż przed 40-ką. Starszy jest niewidomy, trzyma w ręku białą laskę. Młodsi odprowadzają go. Wszyscy ubrani są skromnie w jesienne kurtki z bazaru, na głowach czapki chłopięce na uszy. Chyba dość dobrze się znają. Młodsi zachowują się rezolutnie.

Do odjazdu pociągu do Białegostoku pozostało około 20 minut. Mężczyźni rozmawiają.

- Ty masz oczywiście bilet - zagaja młodszy niewidomego.

- Tak mam - odpowiada.

- Oczywiście ulgowy - dorzuca szybko uśmiechając się zadowolony, chyba ze swojej wypowiedzi.

- No tak, ulgowy - potwierdza, lekko się uśmiechając adresat wypowiedzi.

- A ile ty jesteś mu winien - dorzuca młodszy, wprowadzając do rozmowy stojącego obok kolegę.

- 9,90 - odpowiada niewidomy. - Będziesz miał wydać z 10 zł?

... dalej nie słuchałem...